źródło: www.flickr.com
W 1980 roku podczas zebrania władz firmy IBM, ówczesny prezes Frank Cary zatwierdził plan opracowania komputera osobistego. Aby uniknąć korporacyjnego bezwładu, zadanie to powierzono niewielkiemu zespołowi, pracującemu w laboratorium Boca Raton na Florydzie. Zespół miał zakończyć prace w ciągu jednego roku. Krótki termin wymusił nowatorskie w tamtych czasach podejście do tematu. Zamiast wytwarzać wszystkie podzespoły nowego komputera w oparciu o technologię IBM, postanowiono wykorzystać części produkowane przez inne firmy.
Zespół z Boca Raton za najgroźniejszego rywala uważał odnoszącą sukcesy firmę Apple. Postanowiono oprzeć się na doświadczeniach konkurenta i stworzyć komputer, do którego można będzie podłączać produkowane przez różne firmy podzespoły. W pełni wyposażony, gotowy do pracy komputer miał kosztować 4-5 tys. dolarów. Nie było to mało, ale dla niewielkich firm, które miały być głównym odbiorcą nowego sprzętu, nie była to cena nie do pokonania. Poza opracowaniem modelu dla biznesu, IBM postanowił wypuścić na rynek wersję ekonomiczną. Była ona bez monitora, stacji dysków i z pamięcią o pojemności zaledwie 16 kB. Podstawą marketingu tej wersji była cena, która wynosiła jedyne 1265 dol. oraz możliwość doposażenia w sprzęt innych producentów.
Jednocześnie IBM świadomie zrezygnował z patentowania wielu rozwiązań, zastosowanych w nowym sprzęcie. IBM PC, bo tak nazwano nowy komputer, zadebiutował na rynku w sierpniu 1981 roku. Zadowalająca wtedy wydajność i stosunkowo niska cena, połączone z możliwością samodzielnego kompletowania zestawu sprawiły, że IBM PC błyskawicznie odniósł rynkowy sukces. Brak ochrony patentowej oraz publicznie dostępna specyfikacja nowego sprzętu sprawiły, że rynek został zalany klonami peceta. To właśnie wówczas narodziły się marki Compaq i Dell, których założyciele zbudowali swój sukces w oparciu o technologię udostępnioną przez firmę IBM.